Zoekt er iemand toevallig nog een gitaar? Ik heb er eentje op zolder staan, die al een aantal jaar wacht om een succesvol marktplaatsproduct te worden. Die gitaar is een gevolg van een van mijn mislukkingen. Ik begon in groep zeven met gitaarspelen, maar eind groep acht ben ik er al mee gestopt. Ik vond het niet leuk en was er niet bepaald goed in. Mijn gitaarcarrière is dus mislukt. Al het geld dat mijn ouders in de gitaar en de lessen hadden gestopt, was weggegooid. Tenminste: zo dacht ik. Inmiddels weet ik wel beter, dankzij Leon van der Zanden die bij ons op school kwam vertellen over mislukkingen. Hij liet zien dat mislukken vaak veel meer oplevert dan lukken.

Mislukken heeft meer voordelen dan je zou denken, lees ik ook op de site van perfectionismecoach Wim Annerel. Je leert bijvoorbeeld je echte potentieel kennen, dus hoe hard je eigenlijk wel niet kan werken. Toen gitaarspelen niet helemaal lukte, moest ik het jaar natuurlijk wel afmaken van mijn ouders, en heb ik echt nog wel hard moeten studeren om toch voldoendes te halen op mijn ‘gitaarrapport’.

Falen is bovendien ontzettend goed voor je ego. Je weet hoe het voelt als iets niet helemaal goed lukt en hoe kritiek voelt. Vertelden mijn broertje en zusje me soms dat ik maar beter niet beneden gitaar moest spelen? Jazeker. Soms werd ik dan toch een beetje boos, want ik deed toch gewoon mijn best? Het klonk toch oké? Ik wist zo tenminste wel hoe die kritiek voelde. En daar is natuurlijk helemaal niks mis mee.

Mislukken kan je ook helpen vinden wat je echt leuk vindt in het leven. De meeste mensen vinden hun grootste passie niet meteen in het leven. Kijk maar naar het hoofd dat op de KFC buckets staat, dat van Colonel Sanders. Hij vond zeker niet meteen zijn grote passie in het leven. Hij begon pas met kip verkopen op zijn veertigste, en richtte KFC pas op toen hij tweeënzestig was. Het resultaat is bekend. Ook ik heb iets gevonden wat ik echt leuk vind nadat gitaarspelen niks voor mij bleek te zijn. Ik ben begonnen met klimmen en dat doe ik nog steeds. Sterker nog, ik doe het drie keer in de week en word nu al weer helemaal blij omdat ik erover schrijf.

Is mislukken echt mooi zoals Leon van der Zanden vertelde? Volgens mij wel. Als ik terugdenk aan mijn gitaarcarrière denk ik niet gelijk negatief. Het was iets nieuws wat ik probeerde, maar wat gewoon niets voor mij bleek te zijn. Toch heb ik voordeel uit kunnen halen. Vinden wat je echt leuk vindt na een mislukking is veel beter dan de hele tijd blijven hangen bij iets wat niet helemaal geweldig voelt. Er is zoveel meer wat je kan doen. Je ziet meer van de wereld als je door te mislukken gedwongen wordt om verder te kijken dan je neus lang is. Dus heb je zelf net een mislukte hobby achter de rug, kijk dan eens verder. Bijvoorbeeld bij mij op zolder. Misschien is gitaarspelen iets voor jou?