‘... en dan nu Bluenight!’, riep de aankondiger. Met trillende benen liep ik het trapje naar het podium op. Op de laatste trede stootte ik mijn gitaar tegen een luidspreker en drie seconden later was ik er, op het podium. Hier hadden mijn band en ik vier maanden voor geoefend. Tristan, onze zanger, begon meteen aan het eerste nummer en ik speelde met zwetende handen op mijn instrument mee. Dit was nog niet het moeilijke gedeelte; dat zou pas komen bij de solo, want hier zou ik de volumeknop een paar standjes hoger zetten. Ik begon af te tellen: nog vier, drie, twee, één en .... Ik speelde de eerste noten en merkte meteen dat ik een kolossale fout had gemaakt: ik was vergeten mijn gitaar voor het optreden te stemmen. In de zaal weergalmden mijn valse noten. Toen voelde ik me echt de grootste idioot ooit: welke muzikant vergeet nou zijn instrument te stemmen? Ik schaamde me dood, maar ik zou mijn gitaar pas kunnen stemmen na het eerste nummer. Dit valse optreden is een grote mislukking, dacht ik op dat moment.

Een paar weken later bezocht Leon van der Zanden onze school. Hij vertelde dat mislukken ook mooi kan zijn. In mijn geval klopt dit helemaal: mijn mislukking is ook mooi, want ik weet nu dat het niet erg is dat ik een fout heb gemaakt. Het heeft me zelfs iets opgeleverd: de les dat ik vóór elk optreden mijn gitaar moet stemmen én een goed verhaal voor mijn opdracht voor Nederlands.

“Trial and error”. Ja, dit optreden was daar een goed voorbeeld van. Een ander voorbeeld is het verhaal van tennisser Stanislas Wawrinka. In zijn eerste wedstrijd tegen Djokovic had hij kansloos verloren. Na de wedstrijd vertelde hij echter dat hij alleen al door deze wedstrijd een betere tennisser is geworden. Daarnaast liet hij de quote: “Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.” op zijn arm tatoeëren. Als je oplet, zijn er veel meer van dit soort mooie mislukkingen. John Pemberton, een apotheker, probeerde al een tijdje een medicijn tegen hoofdpijn te ontwikkelen. Hij had weinig succes, tot hij op een dag het zoveelste mislukte experiment aan zijn assistent gaf. Die voegde het bruisend water aan het brouwsel toe en dat bleek best lekker te smaken. Welk drankje dit is geworden? Coca cola. De uitvinding van deze wereldberoemde drank was op het eerste gezicht een mislukking.

Net zoals Wawrinka heb ik gefaald: ik speelde een valse solo. Maar ook zoals Wawrinka heb ik niet opgegeven. Ik stemde mijn gitaar en doordat ik al de mist in was gegaan, was mijn spanning weg. Het volgende nummer speelden we perfect. De uitvinding van Coca Cola leek ook een mislukking te zijn, maar vanuit een ander perspectief was deze mislukking een groot succes. Ik zeg niet dat mijn mislukte solo gelijk is aan de uitvinding van Coca Cola. Wel denk ik dat mijn mislukking mij ook iets heeft opgeleverd: het maken van een fout is niet erg, zolang je er maar een eigen les uit kan halen.

Ik zal dit optreden op zijn zachtst gezegd nooit meer vergeten, maar dat is niet erg. Achteraf ben ik zelfs blij dat het is gebeurd. Als ik niet zo gespannen was, was ik niet vergeten mijn gitaar te stemmen en was het optreden waarschijnlijk foutloos gegaan. Maar dan zou ik ook niet hebben geweten dat het niet uitmaakt dat je een fout maakt. In mijn geval haalde het de spanning weg voor mij én voor mijn bandgenoten. We speelden het volgende nummer veel rustiger en het optreden was een echt succes. Na afloop kwamen meerdere mensen me feliciteren. Veel mensen zeiden ook dat ze het knap vonden dat ik verder was gegaan met spelen. Dit wil ik ook meegeven aan jullie, de lezers van deze column: je hoeft je arm niet te laten tatoeëren zoals Wawrinka, maar het is wel belangrijk dat je weet dat het maken van een fout niet erg is zolang je er iets uithaalt.