Toen ik negen jaar oud was, had ik maar één droom: ik wilde een skatergirl worden. Mijn overbezorgde moeder vond dat idee iets minder leuk. Ik ben namelijk een vrij onhandig persoon. Toch leek mijn droom uit te komen. Op mijn tiende verjaardag kreeg ik een langwerpig pakketje in mijn handen geduwd. Tranen van geluk stonden in mijn ogen. Helaas duurde het niet lang voordat die veranderden in tranen van verdriet. Met mijn splinternieuwe skateboard rolde ik de oprit af. Ik keek achterom om te kijken of mijn familie mij wel goed kon zien. Boem! Ik lag ineens plat op de grond. Ik schaamde me en wist niet wat erger was: de pijn in mijn voet of het feit dat mijn missie als skater girl gefaald was. Op de afdeling radiologie wist ik het wel; het was mijn gebroken voet. Wat heb ik nou van deze mislukking geleerd? Dat is een vraag die ik me na het bezoek van Leon van der Zanden stelde. In elk geval dat ik nooit meer moet gaan skateboarden.

In onze prestatiegerichte samenleving lijken mislukkingen altijd zo vreselijk, maar in de werkelijkheid valt dat wel mee. Iedereen die op deze aarde rondloopt heeft wel eens gefaald. Op het moment van de mislukking lijkt het misschien alsof de wereld vergaat, maar meestal is het lang niet zo erg en is de mislukking eigenlijk best wel mooi. Ik heb bijvoorbeeld nooit mijn veterstrikdiploma gehaald, en daar ben ik ook overheen gekomen. Sterker nog, ik heb er wat moois van geleerd. Ik heb geleerd dat je ook aan andere mensen kunt vragen of ze je veter willen strikken. Dat bespaart je ook nog eens een hoop moeite. In plaats van de hele tijd zitten te piekeren over wat je beter had kunnen doen, kun je het ook opnieuw proberen of een beter alternatief zoeken.

De val van mijn skateboard kwam wel een stukje harder aan dan het niet behalen van mijn veterstrikdiploma. Ik wilde maar al te graag het skateboarden weer oppakken, maar mijn moeder leek het een beter idee om het board in de garage te leggen. Met pijn in mijn hart haalde ik het skateboard uit de tuin en legde het in de garage. Het ligt daar tot op de dag van vandaag nog. Een aantal jaar later gingen we op vakantie in Australië, het land van de koala’s en surfboards. Een voordeel van surfen is dat je in het water valt in plaats van op een harde oprit. Een goed alternatief voor het skateboarden dus. Ik heb een week lang genoten van surflessen en voelde me een ware surfer girl. Zo was mijn droom op een andere, misschien wel betere manier toch uitgekomen.

Anne Wesseling schreef in een artikel van happinez dat een gefaalde tennisspeler ooit een quote van Samuel Beckett op zijn onderarm getatoeëerd heeft. ‘Ever tried, Ever failed, No matter, Try again, Fail again, Fail better.’ Of in mijn geval: Ever tried, ever failed, no matter, try again, fall again, fall better. Het water bood een iets zachtere landing, waardoor ik een stuk beter viel. Ik ga het alleen niet op mijn onderarm tatoeëren. Een voorbeeld van nog een mooie mislukking is die van Steve Jobs. Hij werd ontslagen bij Apple, veranderde zijn mindset en is zijn eigen onderneming Pixar gestart. Een aantal jaar later werd Pixar overgekocht door Apple en uiteindelijk werd Steve CEO van Apple. Hij gaf dus niet op nadat hij ontslagen werd. Hij probeerde opnieuw een onderneming te starten en dat lukte.

Zo zie je dus dat een mislukking vaak niet zo negatief is als het lijkt. Net zoals Steve moet je nooit zomaar opgeven. Je kan er ontzettend veel positiefs van leren. Achteraf gezien beviel de val wel. Als ik nooit was gevallen van dat skateboard, dan had ik ook nooit ontdekt dat ik surfen veel leuker vind. Best een mooie mislukking. Van mislukkingen kan je dus leren dat er altijd een ander alternatief is. Soms moet je die alleen nog maar even ontdekken.