Vakantie: het zou een ontspannende tijd moeten zijn voor een gezin. Toch gaat er vaak het een en ander mis. Bijvoorbeeld als een kind ziek wordt en je hebt geen idee waardoor dit komt. Het gebeurde mij, op zesjarige leeftijd toen ik op vakantie ging naar Sudan. Steeds werd ik door mijn ouders erop gewezen geen water uit de tonnen te drinken, aangezien dat water niet zo zuiver is als wij gewend zijn. In Sudan drinken wij alleen water uit de supermarkt. Op een dag besloot ik tegen de wil van mijn ouders in te gaan. Ik zag dat mijn neef water uit de ton schepte op een makkelijke en nonchalante manier. Dat moést ik ook proberen. Ik keek om me heen om te controleren of er echt niemand in de buurt was en rende direct naar één van de watertonnen. Ik sprong bovenop de ton, schepte er water uit en dronk alles reuzesnel weg.

Niet veel later werd ik ernstig ziek: diarree, braken, koorts, noem het maar op. We dingen naar de dokter, lieten bloed prikken en inderdaad: een bacterie in m’n buik! Zeg maar dag tegen de pretparken, kermissen en de zee. Daar ging onze vakantie waarop we ons enorm hadden verheugd. Eenmaal in Nederland aangekomen, ben ik een maand lang niet naar school geweest. Je kunt dus wel zeggen dat dit een gigantische, buitengewone mislukking is.

Maanden later vertelde ik met knikkende knietjes, een snotterige neus en stotterende stem dat ik iets ondeugends op vakantie had gedaan én daardoor waarschijnlijk de bacterie had opgelopen. Tot mijn verbazing kreeg ik niet de reactie die ik had verwacht. Mijn ouders waren juist begripvol. De boodschap die ik van hen kreeg, was dat ik alles direct tegen ze kan zeggen; het maakt niet uit hoe groot het probleem is. En dat eerlijkheid het langst duurt. Mijn angst transformeerde in opluchting. Dat was nog het enige wat ik op dat moment voelde.

Opluchting betekent letterlijk ‘het wegvallen van een bezorgdheid’. Een emotie die iedereen weleens ervaart. Ook bekende mensen als ze een mislukkingen begaan. Kijk maar eens naar Leon van der Zanden. Hij stond voor paal voor een enorm publiek, maar had alle moed bij elkaar verzameld om zich te herstellen. Wat een lef! En omdat hij dát deed, kreeg hij een staande ovatie. Wat ging er op dat moment door hem heen? Opluchting.

Of Bilal Wahib, die een “uit-de-hand-grapje” uithaalde bij een minderjarige, wat leidde tot een geseponeerde rechtszaak en afschuw van velen. Hij ging een lange tijd offline. In die periode is hij afwezig geweest op sociale media om te reflecteren en therapie te volgen. Hij werd daarna weer geaccepteerd door velen. Dit is naar mijn mening een mooie mislukking, omdat Bilal een beter bewustzijn over sociale media, woorden en daden heeft gekregen. Wat ging er na de acceptatie van mensen door hem heen? Opluchting.

Een boodschap die mij echt is bijgebleven is die van Marjan Haselhoff. Zij schreef het artikel Fouten en mislukkingen? Geef ze een kans (Burokracht.nl, 2014). Daarin staat dat je mislukkingen een plek moet geven en moet accepteren. Met vallen en opstaan mag je van je fouten leren. Ik ben nog jong en heb al veel blunders gehad, maar er zullen er nog velen komen. Ik zal blijven mislukken, blijven falen, maar het zal ervoor zorgen dat ik sterker word.

De kracht vinden om uiteindelijk de waarheid tegen mijn ouders te zeggen, dat is iets waar ik trots op ben. Ook Leon en Bilal hadden die kracht. Eerlijkheid duurt het langst, is iets wat ik aan anderen, dus ook mijn kinderen en kleinkinderen, wil meegeven. En water uit een ton drinken terwijl je dit niet gewend bent? Ik denk volgende keer wel twee keer na.