Ik was vroeger echt een kneusje als het ging om toneelspelen bij drama of musicals. In groep 8 hadden we de eindmusical. Ik ging er met volle moed naartoe. Iedereen deed zijn of haar toneelstukje en op een gegeven moment moest ook ik mijn drie zinnetjes zeggen. Bij de eerste zin ging het al mis. Ik vergat wat ik moest zeggen en stond daar in stilte. Ik werd rood, maar dan ook écht rood. Zo rood als een tomaat is een understatement. Na de paar seconden die voelden als minuten heb ik mijn zinnen toch nog opgezegd. Daarna rende ik naar het toilet en daar zat ik helemaal te trillen. Mijn ouders waren er gelukkig ook en zij hebben mij getroost. Ze vertelden me dat ik me niet hoefde te schamen. Waarom? Omdat dit bij iedereen kan gebeuren. ‘De mensen vinden je super stoer en ze vinden jou nog stoerder als je nu je hoofd omhooghoudt en doorgaat’, zeiden ze. Dat heb ik gedaan. Ook al ging het niet soepel, ik ben toch doorgegaan en niet weggelopen van mijn angsten.

Leon van der Zanden vertelde een verhaal dat leek op het mijne, al stond hij in z’n eentje voor een publiek van ruim duizend man. Hij sloeg de plank mis, maar liep niet weg van zijn angsten. En je ziet wat er daarna is gebeurd. Het was het beste wat hij had kunnen doen.

Je angsten benaderen is al heel knap, maar je over die angsten heenzetten is nog knapper.

We falen elke dag. Je vergeet een bal te passen, je maakt een domme fout bij je toets of je laat een glas kapotvallen. Elke dag gebeurt het en toch worden we er vaak boos over of gaan we er verdrietig over doen. Soms is het ook eventjes goed om boos te worden, maar daarna is het belangrijk om jezelf te herpakken en te bedenken: ’Waarom is dit gebeurd?’, ‘Hoe kan ik dit de volgende keer voorkomen?’ en ‘wat heb ik ervan geleerd?’. Als jij deze vragen kan stellen en beantwoorden bij elke ‘mislukking’ dan loop jij voor op 99,9% van de mensen.

Weet je nog vroeger toen we eindeloos aan het leren waren om te kunnen fietsen? Het was letterlijk vallen en opstaan. Er is een verschil tussen hoe we nu dingen aanpakken vergeleken met het fietsen vroeger. Bij het fietsen zetten we door tot dat we het konden. Er was geen einde tot het moment dat we niet meer van die fiets af vielen. Als je ouder wordt, lijkt die mentaliteit te verdwijnen. Maar waarom zetten we niet meer door tot het einde? Dat komt, omdat we zijn bang om te falen. We denken dat je een mislukkeling bent als je faalt. Fout! We zouden het juist moeten omarmen. Falen hoort bij de weg naar de top en de mentaliteit ‘we stoppen niet totdat we het gehaald hebben’ zal ervoor zorgen dat elke mislukking een mooie mislukking wordt. Wie hier meer over wil lezen, moet het artikel van Frank de Moei lezen op Newstart.nl: ‘Mislukking is uitstel van succes’.

Mijn mislukking was op het moment zelf niet zo mooi, maar daarna heb ik mijn schaamte aan de kant gezet en heb ik teruggedacht aan dat moment en er veel van geleerd. Het belangrijkste: dat je niet moet weglopen voor je angsten. Als ik was weggelopen toen alle druk op mij stond, had ik me de rest van mijn leven geschaamd. Mislukken kan het slechtste zijn wat je kan overkomen of het beste. Het ligt er alleen aan hoe je er mee omgaat.