Hoe vaak is Donald Duck wel niet op zijn plaat gevallen? Honderden, duizenden, miljoenen keren, steeds maar weer. En wij lachten hem met miljarden toe. Iedereen kent de bedenker van Donald Duck, Walt Disney. Maar, niet iedereen weet dat ook Walt Disney ooit is gevallen. Vijf jaar voordat hij zijn bekendste creatie, Mickey Mouse, heeft ontworpen, ging zijn eerste bedrijf failliet. Laugh-O-Gram was een lachertje. Maar stopte Walt Disney? Nee, hij stond weer op.

Walt Disney en Donald Duck zijn niet de enigen die ooit op hun snufferd zijn gevallen: ook ik ben nogal letterlijk over mijn eigen voeten gestruikeld. Echter, in tegenstelling tot Walt Disney reageerde ik alles behalve stoïcijns... Het is 25 juni 2022, het Blauwe Kers Toernooi, mijn hockeyteam maakt zich klaar om het veld op te wandelen voor een wedstrijdje shoot-outs. Shoot-outs?! Onmiddellijke paniek slaat in als een bliksemslag. Ik vraag aan mijn coach: "Moet echt iedereen meedoen?" Hij antwoordt: "Ja, Mirte, natuurlijk moet iedereen meedoen." Al friemelend aan mijn hockeyrokje waggel ik het veld op. Wat als ik het fout doe? Iedereen gaat dat zien! Als laatste kom ik aan de beurt. Ik begin te rennen met de bal, nog even... uithalen... slaan... BAM! Daar lag ik dan, geen goal gescoord, met open knieën en tranen in mijn ogen. Later kreeg ik aan de zijkant van het veld een paniekaanval.

De stoïcijnen zouden hun hoofd afkeurend hebben geschud. Jos Loock schreef in zijn blog op leventje.nl dat stoïcisme vooral in de praktijk erg prettig is. Je moet minder nadenken en vooral meer doen, want waar je geen invloed meer op hebt, moet je vooral laten gebeuren. Dit liet Bram Scharpach tijdens een optreden op het Van Maerlantlyceum supergoed zien. Bram vertelde tijdens zijn optreden over een klein jongetje dat op een camping leerde fietsen. Het jongetje fietste erg snel langs de tent van Bram, maar aan het einde van het pad viel hij om. Als je het aan mij vraagt was dit een klassiek gevalletje van "Kijk mama, zonder handen! Kijk mama, zonder tanden!" Maar de moeder was niet van plan zich te laten kennen: nog voordat het jongetje de kans had om te huilen, begon ze enthousiast te klappen. Het jochie stond vervolgens weer op en maakte een buiging. Net toen ik dacht dat Bram het hele uur wel vol zou praten, stopte hij ineens, hij had niks meer voorbereid... "Weet je, ik heb hier toch geen invloed meer op. Ik wil zodra dit uur voorbij is, als het belletje rinkelt, dat jullie allemaal applaudisseren. Dan is dit alles in een voorstelling veranderd." Zo'n half uur later struikelde Bram over een stoel, hij viel en maakte een pose... Het belletje ging af, applaus! Foutloos was het optreden niet, maar Bram bleef kalm. Heel stoïcijns van hem. Vaak zijn het namelijk onze eigen gedachten die ons het leven zuur maken.

Joeri Voorn schreef op 10 februari 2022 op de site mindsetters.com dat het stoïcisme per individu toegepast moet worden; niet iedereen heeft namelijk dezelfde manier van denken. Het uitgangspunt van het stoïcisme is dat je meer vooruitgang boekt door niet te focussen op je negatieve gedachten en alles met frisse moed tegemoet gaat. Iedereen doet dit op zijn eigen manier. Zelf moet ik mijn manier nog vinden. Ik ben namelijk de grootste pessimist die je ooit zult tegenkomen, met daarbovenop een vleugje faalangst. Zoals Ed (een HBO-docent) schreef op stoïcijns.nl, zijn er twee betekenissen gekoppeld aan stoïcijns zijn: in de volksmond is het bijna een belediging om stoïcijns genoemd te worden: je wordt dan ongevoelig genoemd, zo hard als steen. Daarnaast is stoïcijns zijn dus alles op je af laten komen en je zo min mogelijk zorgen maken. Ik kan voor mezelf concluderen dat ik op geen enkele manier stoïcijns ben: ik ben een emotioneel wrak en heb mijn eigen gedachten niet onder controle. Ik kan, samen met vele anderen, dus nog wel iets leren van die stoïcijnen. Zoals Walt Disney, Bram Scharpach en het jongetje op de camping hebben laten zien, is het niet erg om te vallen. Je kunt gewoon weer opstaan. Daarom zeg ik: Op je bek? Dat is nog lang niet zo gek!